Usiadłem na jednej z parkowych ławek, odsuniętych o kilkanaście metrów od placu zabaw. Słońce świeciło w swej pełnej okazałości, nieba nie pokrywała żadna chmura, a ciepły wiatr przyjemnie otulał skórę. Drzewa kołysały się delikatnie pod wpływem podmuchów, natomiast w powietrzu rozbrzmiewał dziecięcy śmiech.
A ja siedziałem i patrzyłem.
Wypatrywałem wzrokiem każdą małą dziewczynkę, bawiącą się na placu. Obserwowałem ich radosne twarzyczki, przyzdobione uśmiechami. Widziałem każdy kosmyk włosów, tańczący na wietrze, który co chwila odgarniały z twarzyczek. Patrzyłem również na ich małe ciałka, zgrabnie poruszające się po parku. Na ich chude nóżki, przebierające z prędkością światła, i na ich pupki, kołyszące się z każdym krokiem.
A wewnątrz mnie rosło podniecenie.
Każda z nich była inna. Każda była niepowtarzalna. Każda poruszała się na swój własny sposób i każda śmiała się swoim cienkim głosikiem, rozbrzmiewającym w moich uszach. Chciałem dotknąć chociaż jedną z nich. Chciałem ją przytulić, pogłaskać i szepnąć do uszka, że jestem jej przyjacielem, któremu może zaufać.
A wtedy pragnąłbym o wiele więcej.
Pragnąłbym ujrzeć jej nagie ciałko, delikatnie drżące pod moim. Pragnąłbym poczuć malutkie dłonie, które próbowałyby mnie powstrzymać. Usłyszeć cichutki płacz, który, mimo że bolał, był równocześnie piękny. Pragnąłbym poczuć ciepły oddech tego maleństwa na swoim policzku. Jednak najbardziej chciałbym pieścić jej nagą, gładziutką skórę i poczuć ją od środka.
Kim byłem? W swoim odczuciu człowiekiem, który obdarza dzieci własnym rodzajem miłości. Natomiast w oczach innych, zwyrodnialcem, pozbawionym uczuć. Człowiekiem, który powinien smażyć się w piekle, bez prawa zstąpienia na ziemię.
OdpowiedzUsuń***Justin's P.O.V***
Usiadłem na jednej z parkowych ławek, odsuniętych o kilkanaście metrów od placu zabaw. Słońce świeciło w swej pełnej okazałości, nieba nie pokrywała żadna chmura, a ciepły wiatr przyjemnie otulał skórę. Drzewa kołysały się delikatnie pod wpływem podmuchów, natomiast w powietrzu rozbrzmiewał dziecięcy śmiech.
A ja siedziałem i patrzyłem.
Wypatrywałem wzrokiem każdą małą dziewczynkę, bawiącą się na placu. Obserwowałem ich radosne twarzyczki, przyzdobione uśmiechami. Widziałem każdy kosmyk włosów, tańczący na wietrze, który co chwila odgarniały z twarzyczek. Patrzyłem również na ich małe ciałka, zgrabnie poruszające się po parku. Na ich chude nóżki, przebierające z prędkością światła, i na ich pupki, kołyszące się z każdym krokiem.
A wewnątrz mnie rosło podniecenie.
Każda z nich była inna. Każda była niepowtarzalna. Każda poruszała się na swój własny sposób i każda śmiała się swoim cienkim głosikiem, rozbrzmiewającym w moich uszach. Chciałem dotknąć chociaż jedną z nich. Chciałem ją przytulić, pogłaskać i szepnąć do uszka, że jestem jej przyjacielem, któremu może zaufać.
A wtedy pragnąłbym o wiele więcej.
Pragnąłbym ujrzeć jej nagie ciałko, delikatnie drżące pod moim. Pragnąłbym poczuć malutkie dłonie, które próbowałyby mnie powstrzymać. Usłyszeć cichutki płacz, który, mimo że bolał, był równocześnie piękny. Pragnąłbym poczuć ciepły oddech tego maleństwa na swoim policzku. Jednak najbardziej chciałbym pieścić jej nagą, gładziutką skórę i poczuć ją od środka.
Kim byłem? W swoim odczuciu człowiekiem, który obdarza dzieci własnym rodzajem miłości. Natomiast w oczach innych, zwyrodnialcem, pozbawionym uczuć. Człowiekiem, który powinien smażyć się w piekle, bez prawa zstąpienia na ziemię.
Zwykłym pedofilem.
***
Zapraszam :)
http://goodnight-sweetheart-jb.blogspot.com